Бир синфдошим бор. Ўзи жуда яхши йигит, аммо ибодатсиз, кайфу сафога берилган, таралла бедод йигит. Қанча гапирсам ҳам парвойига олмасди. Шунинг учун ўртамиздаги ришта фақатгина синфдошлик нуқтаи назаридангина қолганди. Вақти келиб уйланадиган бўлди. Вақтлар ўтиб дўстим ўзгара бошлади…. ва бир кун олдимга келди. Ҳамма нарсани бошидан айтиб берди:
«Тўй тугаб, илк никоҳ кечаси куни уйга кирдим. Озгина кайфим бор эди. Дўстлар билан ичгандик. Не кўз билан кўрайки, аёлим жойнамоз устида ўтирибди. Ғалати туюлди. Бир оз ўнғайсизландим. Намозини тугатгач, кайфим зўрлик қилиб тегинаман дедим, лекин «илтимос, бугунча ётиб ухлайлик» деди. Нозингдан ўргилдим дедимда, ётиб ухладим. Шу билан эртаси куни пешинда уйғондим.
Кеч кирди. Яна ёлғиз қолдик. Сўнг гап бошлади: «Илтимос, таҳорат қилиб чиқинг. Кеча айта олмадим, никоҳ намозини ўқисак дегандим» деди. «Ие, буёғи қизиқ бўлди-ку, сиз отин ойимисиз?» дедим. Индамади. Таажжубланганим қизнинг отаси, яъни менинг қайнотам шаҳарда катта ароқфурушлардан эди. Унинг қизи эса менга намоз ўқинг, деётганди. Ё тавба, мен эса ибодатлик аёлга уйланганимдан мутлақо бехабар эдим.
Ўша кун таҳорат қилишни билмаслигимни, кейин ўқишлигимни айтдим. Кунлар ўта бошлади. Аёлимга ота-онам қистови билан уйлангандим. Кўчадан лаззатини топадиган мендек нобакор ўғилни мажбурлаб уйлантиришганди. Тўй ҳам эҳтиёжлар устига қурилганидан хабарим бор эди. Аёлимни оиласи бизнинг оиламизга мос эди. Ота-онамнинг қистови билан, ёқмаса ҳам, уйланиб юборавергандим. Лекин аҳли аёлимда ундай нарсалар йўқ, жуда содда, оддий ва камига тақводор ҳам эди. Ўзи кўримсиз бўлса ҳам одоб ва аҳлоқи билан ўзига ром эта бошлади. Меҳрим ошиб борди. Кечгача юришлар камайди. Лекин ичиб келишим тўхтамасди.
Аёлим билан шундай «шартнома» қилиб олгандик, ичиб келган куним уйга кирмайман. Бошқа хонада ётаман. Одатий кунларнинг бирида ичиб келдим. Бошқа хонага жой солинган экан, қаердан билди экан ичганимни, дедим-да, ётдим. Эрталаб турсам олдимда ўтирганча ухлаб ётибди. Қимирлаганимни билиб уйғониб кетди. Юз қўлимни ювиб чиқдим, бир вақт аёлим тиз чўкиб қўлимни ушлади: «Ёлвораман, Аллоҳдан қўрқинг, шу нарсани ичишни ташланг. Яқинда ота бўласиз. Фарзандимнинг отаси бундай бўлишини хоҳламасдим», деди. Кўзидан оқаётган ёш, ота бўлишлигим қувончи… ичимдан бир нарса узилиб кетгандек бўлди. Озгина қотиб турдимда, «бошқа ичмайман» дедим.
Ўша кундан ичишни ташладим. Улфатлар ҳам ёқмай қолди. Аввалги базмлар энди йўқ, кўришиб дарров кетардим. Дўстларимнинг «хотин қули, уйланиб ўзгарибсиз-у, мунча хотиндан қўрқмасанг» каби сўзларига аҳамият бермай, улар билан алоқани уздим. Аста секин таҳорат, намозни ҳам ўргандим. Мана энди дўстим масжидга олиб чиқиш сенга қолди», деди.
Дўстим гапирарди, мен эса йиғлардим. Аллоҳ нақадар буюк зот-а? Сиз сўрамаган яхшиликни ҳам сизга бериб қўяди. У шунчалик меҳрибонки, золимдан олимни чиқариб қўяди!
Аллоҳ бўйдоқларга солиҳа жуфтлар ато этсин!
ЎМИ Сурхондарё вилояти вакилининг хотин қизлар масалалари бўйича ёрдамчиси Хосият Қосимова
