Инсон қалбини хароб қилувчи иллатлар ичида энг хатарлиларидан бири бу—эътиқодий бидъатчилик. Яъни, асри саодат ва ундан кейинги икки асрда мавжуд бўлмаган, динда асли йўқ, шариатга хилоф ақида. Бу ҳасталик инсон қалбида ривожланишига унинг ҳавойи-нафсига мутелиги, ақлига бино қўйиши, ўз райини тўғри деб оёқ тираб олиши, мутаассиблиги ва аҳли бидъатларга кўр-кўрона тақлид қилиши сабаб бўлади.
Шариатимизда бидъатчиликдан ҳазар қилишга катта аҳамият берилади. Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва саллам жаноблари умматни бидъатдан ҳушёр бўлишга чақириб, қаттиқ куюниб гапирганлар. Бу ҳақида Ирбоз ибн Сория розияллоҳу анҳунинг ҳадисида батафсил ўқиш мумкин. Бу ерда, ўқувчиларга малол бўлмаслиги учун биргина ҳадис келтириш билан кифояланамиз.
Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва саллам айтдилар: «Албатта, Аллоҳ таоло тавбани ҳар бир бидъатчидан ҳижоблаб қўйди!«. (Имом Байҳақий ва Тобароний). Яъни, бидъатчи то бидъатидан воз кечмас экан унга тавба эшиклари ёпиқлигича қолаверади.
Исломда турт фиқҳий мазҳаб вакиллари ягона – аҳли сунна валжамоа эътиқодида бирлашадилар. Шу тўрт фиқҳий мазҳабдан ташқари барча диний оқимлар (ваҳҳобий, салафий, ҳизбчи ва ҳокаозо) ҳаммаси бидъатчилардир.
Олтинсой туман “Саййид Мухиддинхон” жоме масжиди имом хатиби Сирожиддин Мухиддинов
